Szybkie czytanie to nie tylko dekodowanie znaków graficznych i rozumienie treści, ale także odpowiednie przygotowanie do tego procesu, oraz wyłonienie najważniejszych informacji i zapamiętanie ich. Oto 5 kroków, które pomogą Ci czytać szybciej, z lepszymi efektami: 1. Wyznacz sobie cel czytania! 2. Zanim zaczniesz czytać, zróbCiepłe dni zawsze wymuszają na mnie sięgnięcie po lekturę lekką i mniej angażującą niż czytane przeze mnie kryminały czy thrillery. Wówczas wybieram powieści obyczajowe i liczę, że będą one miały w sobie również nutkę komedii. Stawiając na "Szanowny Panie..." nie wiedziałam czego mogę się spodziewać a jednak ostatecznie lektura miło mnie zaskoczyła. Sięgamy po tematykę dość znaną: młoda bohaterka wkracza w wielkie życie pełna niespełnionych marzeń i ambicji. Liczy na łut szczęścia, który pozwoli jej wybić się z tłumu oraz osiągnąć to co wszystkim się nie udało. Niestety nie jest łatwo, ale na szczęście autorka serwuje nam opowieść w lekkim, zabawną oraz przewrotną, więc pozytywnych emocji wcale nie brakuje. Poznajemy Laurę Colett, naiwną i prostolinijną bohaterkę, która ma dwa życiowe cele: zakochać się oraz napisać powieść. Wydawałoby się, że ich realizacja okaże się banalna, ale nie od dziś wiadomo, że los bywa przewrotny. Dużo więc pojawia się niepowodzeń, dużo rzucania przeszkód pod nogi, ale Laura się nie poddaje, bo ma silny charakter i doskonale wie czego od życia oczekuje. Postanawia również podzielić się z tymi, którzy niekoniecznie życzą jej dobrze, tym co o nich myśli, więc niektóre jej zachowania budzą naprawdę solidną dawkę pobłażliwego śmiechu. Szczerze mówiąc nie polubiłam szczególnie Laury, ale jednocześnie ciekawiły mnie jej przygody. Nie utożsamiłam się z bohaterką, bo nie postępowałabym tak jak ona, ale jej kreacja i tak okazała się sympatyczna dla oka i pozwoliła zatopić się w prostej, niezobowiązującej lekturze. Sporo było śmiechu, zdarzyło mi się czasami wywrócić oczami, ale przede wszystkim byłam ciekawa jak Laura poradzi sobie z miłosnym wyzwaniem i czy faktycznie przy swoim dość marnym talencie poradzi sobie z pisarską karierą. "Szanowny Panie..." to idealna lektura na leniwe popołudnie, kiedy szukamy czegoś lekkiego, niezobowiązującego i jedynie pozwalającego oderwać na chwilę myśli. Książka prosta, ale nie pozbawiona hartu ducha w postaci głównej bohaterki. Można się podczas czytania pośmiać, zrelaksować i spojrzeć na życie z dystansem charakterystycznym dla głównej bohaterki. (, Każda z nas chciałaby być piękna i bogata, każda chciałaby spotkać swojego księcia na białym koniu. Z upływem lat zaczynamy jednak rozumieć, że książę bardzo często bywa zwyczajnym łamagą, a nam urody od czekania nie przybędzie. Co najwyżej możemy zyskać kilka dodatkowych kilogramów, a te nie zawsze nam sprzyjają. Przestajemy też uzależniać bogactwo od czynników zewnętrznych i jeżeli faktycznie chcemy być osobami majętnymi, to zdajemy sobie sprawę z tego, że po prostu musimy wziąć się do pracy. No, prawie wszystkie zdajemy sobie z tego sprawę, bowiem wśród nas są jednostki, które wciąż wierzą zarówno w księcia (który oczywiście musi być brunetem), jak i w swój wielki sukces, który spłynie. Tyle tylko, że nic w tym kierunku nie robią, bo grafomańskich wyczynów do pracy zaliczyć z pewnością nie można. Laura jednak, z determinacją oscylującą pomiędzy geniuszem a głupotą, wciąż wierzy w to, że pisane przez nią romanse odniosą sukces, że otrzyma pracę w redakcji jakiegoś magazynu oraz zacznie wydawać książki. Niestety kolejne redakcje odrzucają jej kandydaturę, a także przykłady tekstów, nawet niekiedy nie siląc się na komentarz. To nie zniechęca jednak Laury, chociaż cierpliwość zaczyna tracić zarówno ojciec, jak i współlokatorka. Laura z uporem tkwi na obranej przez siebie ścieżce, choć jeden z redaktorów, niejaki Michał Żubrowicz, dobitnie (łagodnie mówiąc – nieprzychylnie) wyraził się o jej twórczości, odmawiając współpracy. Odmowa to jedno, ale na krytykę i nazywanie swoich opowiadań infantylnymi, pozwolić nie może. Postanawia zatem wybrać się do owego redaktora, niestety zanim jeszcze ma szansę się z nim spotka, zdoła… rozkwasić nos jego sekretarce. Paradoksalnie, ten wypadek staje się wstępem do dość oryginalnej znajomości. Co więcej, okazuje się, że ostatecznie Żubrowicz pokazuje jej teksty swojej znajomej, zaś Laura dostaje swoją upragnioną rubrykę w redakcji „Romansu na każdy dzień”. A to tylko wycinek z codziennego życia Laury, na które składają się między innymi randki ze świrami wyławiającymi wianki z wody… Jak potoczą się te znajomości Laury? Czy ma szansę na spektakularną karierę? Jak idzie jej pisanie? To tylko kilka z pytań, które zadajemy sobie w trakcie lektury powieści pt. „Szanowny Panie…”. Klaudia Paź, w opublikowanej nakładem Wydawnictwa HarperCollins książce, przedstawia nam świat dość mocno oryginalnej kobiety o wielkich marzeniach. To, czy zakrawają one o głupotę, czy są wynikiem niedojrzałości bohaterki, jest sprawą wtórną, bowiem ostatecznie okazuje się, że warto jednak te cele mieć, nawet jeśli wydają się one mało realne. Powieść będąca komedią romantyczną, z bohaterką tak bardzo w stylu Bridget Jones, uwiedzie wszystkich, lubiących lekturę lekką, ale nie infantylną. To również powieść motywacyjna dla tych wszystkich, którzy nie wierzą, że ich życie się może nagle odmienić, że za rogiem czeka niespodzianka (chociażby w postaci przystojnego bruneta albo dobrej kawy). (Qultura słowa, Laura od dziecka marzy, by zostać poczytną pisarką, a także o spotkaniu wielkiej miłości. Nikt w nią nie wierzy, ani przyjaciółka, ani rodzice. Ona jednak ma jeden obrazek w głowie, który nie pozwala jej przestać walczyć o marzenia: jest sławną pisarką, a na jej wieczór autorki przyszły tłumy, a za jej plecami stoi brunet wpatrzony w nią. Laura nie wie jeszcze czy najpierw zacząć od szukania bruneta, czy pisania książki, ale wie jedno - że na pewno jej się uda. Laura w poszukiwaniu pracy wysyła próbki swojej twórczości do różnych gazet. Tak nawiązuje się jej e-korepsondencja, a następnie znajomość, z Michałem Żubrowiczem, redaktorem naczelnym. W jej życiu pojawia się także inny mężczyzna, który łowi jej wianek z wody. Przez splot różnych wydarzeń z żadnym nie ma okazji się spotkać, a właśnie dostała zaproszenie na ślub byłego narzeczonego... Musicie przyznać, że jej życie pełne jest niespodzianek. Szanowny Panie... to książka lekka, pełna chumoru, idealna na letnie popołudnie, ale nie jest też pozbawiona wad. Głównym jej mankamentem jest postać bohaterki. Laura była infantylna, głupia, dziecinna, lekkomyślna, kapryśna, zarozumiała i miała poglądy jak poprzednie pokolenie kobiet. Ciągle upierała się przy tym, że Michał powinien publikować jej felietony w swojej gazecie, chociaż jego gazeta obracała się wokół zupełnie innej tematyki. W odpowiedzi na to obrażała się, a nawet robiła awantury. Najbardziej jednak zdenerwowało mnie, kiedy wypominała swojej przyjaciółce cellulit, ale kiedy ta znalała już chłopaka, to namawiała ją na lody mówiąc, że teraz to już może, bo kogoś ma. Przed każdą randką też chodziła do salonu, żeby wyglądać jak najbardziej zjawiskowo. Ja rozumiem, że zawsze chcemy wypaść dobrze i się podobać, ale tutaj takie specjalne szykowanie się dla faceta, żeby aż tak się spodobać, było dla mnie jednak trochę odpychające - jakby kobieta nie mogła zaimponować niczym innym jak tylko wyglądem. Co do Michała, to powiedziałabym, że facet złoto - inteligenty, przystojny i z klasą. Aż się dziwiłam, że z tą babą wytrzymał. Bardzo go polubiłam i żałowałam jak zniknął w pewnym monecie z powieści. Najbardziej polubiłam jego tajemniczą postać na początku, zanim pojawił się fizycznie w życiu Laury, a jedynie pisał wiadomości. Strasznie mnie wtedy sobą zaciekawił i aż sama miałam ochotę go poznać. To był chyba najciekawszy element tej książki, która swoją drogą podobała mi się i żałuję jedynie, że Laura nie okazała się lepszą bohaterką, bo wtedy ta historia byłaby jeszcze przyjemniejsza w odbiorze. (Królewskie Recenzje, Laura, na pozór naiwna i infantylna, ma dwa wielkie marzenia: zostać poczytną pisarką i spotkać miłość życia. Swoje myśli i szeroko zakrojone plany powierza pamiętnikowi, dzięki któremu czytelnik zagłębia się w jej historię – grafomanki, która głęboko wierzy w swój talent i tą wiarą przenosi góry. „Przyjdzie dzień, gdy stanę w blasku chwały, a oni wszyscy, którzy mają mnie teraz za nic, staną w kolejce po autograf. Ach, marzę, marzę o tym dniu. Pławię się w jego rozkosznym zapachu, smaku, w atmosferze splendoru. I gdy tak zamykam oczy, widzę jeszcze kogoś. Stoi za mną, gdy rozdaję autografy. Wysoki brunet, przystojny, wpatrzony we mnie. Tak... Czekam niecierpliwie na ten dzień. Muszę zrobić jakiś plan. Czy powinnam zacząć od szukania bruneta, czy od wydania mojej książki? Może książka najpierw, albo zobaczę, jak to się ułoży. Jedno jest pewne: uda się”. Ta pozycja jest świetna jeśli chcecie sobie poprawić humor. Sporo tutaj zabawnych wątków, zabawne dialogi, przy tej książce nie uda się nie uśmiechnąć. Zabawia, relaksuje i umila czas. Przeurocza, różnorodni bohaterowie, fabuła mało oryginalna, ale nadrabia humorem, ciekawymi bohaterami. Z przyjemnością śledziłam dalsze losy Laury, która mnie po prostu ubawiła. Typowa komedia romantyczna, która z pewnnością wzrusza, spowoduje wybuchy śmiechu i sprawia, że czas nam szybko ucieka przy tej lekturze. Myślę, że warto zwrócić uwagę na tę powieść, bo zdecydowanie jest o niej za cicho. ( Lekka, dająca odprężenie opowieść o młodej kobiecie, Laurze, odrobinę szalonej, nieco może infantylnej. Laura ma dwa marzenia, chce znaleźć mężczyznę swojego życia i zostać poczytną pisarką. Wiele, za dużo, a może wręcz przeciwnie. W każdym bądż razie nic nie jest łatwe gdy los rzuca kłody pod nogi. Laura jest w trakcie pisania powieści miłosnej. Sporo, ba większość przedstawionych w niej sytuacji, problemów pochodzi z jej własnego życia. A ma o czym pisać, oj ma. Pozostała część książki to jej marzenia, plany jak powinna wielka miłość wyglądać. Efekt końcowy jest hmmm... co najmniej dziwny. Sama bohaterka, no cóż... Laura, w której cechach odnajdzie się wiele czytelniczek, jest trochę zwariowana, odrobinę infantylna, z pewnością bezczelna i uparcie prąca do przodu. Nietaktowna, bezrefleksyjna, chociaż niektórzy mogliby ją określić jako szczerą i wiedzącą czego chce. Nie ukrywam, mnie takie osoby męczą, nie lubię ich i nie polubiłam zbytnio Laury. Bardzo mi daleko do cech Laury. Może dlatego ta postać nie przypadła mi do gustu. I tej jej infantylne dialogi, rozważania... (...) Co mam zrobić? Przecież to cudowne co on zrobił, ale i przerażające! Nie wiem, jak się zachować, ale mój mózg wysyła mi tylko jedną odpowiedź. Bez chwili zastanowienia, rzucam się na niego, krzycząc… W jej życiu pełno gaf, absurdalnych sytuacji, które relaksują czytelnika, można się z nich pośmiać. Lektura odpręża mimo, iż postaci się nie lubi, ja nie polubiłam, ale w sieci pełno chwalebnych postów o Laurze. No cóż, o gustach się ponoć nie dyskutuje. Sama książka napisana w formie pamiętnika, w którym śledzi się dzień po dniu perypetie i wynurzenia Laury. I tu spory plus. W przeciwieństwie do głównej bohaterki inne postaci są naprawdę ok. Tacy zwykli ludzie, z którymi wiele osób się utożsami. Trochę szokuje ich zestawienie z infantylną, bezczelną oraz mocno irytująca Laurą. Nie wiem, czy zabieg był zamierzony. Wyszedł ciekawie. Książka ciekawa, choć do dobrej literatury zapadającej w pamięć sporo jej brakuje. Trochę śmiechu, kuriozalnych sytuacji, odrobina refleksji i chwila zastanowienia...jak ja bym w danej sytuacji postąpiła. Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale nie jest to też zła książka. Ot lekkie, relaksujące czytadło z bohaterką, która bardzo nieprzypadła mi do gustu. Ponownie do tej książki nie wrócę, ale nie żałuję, że ją przeczytałam. (Katarzyna Maciejewska, Lubię czytać debiuty. Ostatnio mogłam zapoznać się chociażby z “Za kurtyną: Apogeum” Laury Savage, a jakiś czas temu dostałam propozycję zrecenzowania pierwszej powieści Klaudii Paź pt.: “Szanowny Panie”. Główną jej bohaterką jest Laura, posiadająca dwa marzenia: chciałaby znaleźć miłość życia, a także zostać pisarką. Swoje myśli i emocje przelewa na kartki pamiętnika, z których czytelnik może odtworzyć całą jej drogę ku spełnieniu swoich pragnień. Niestety między mną a Laurą nie zaiskrzyło. Na początku ją lubiłam, jednak jej zachowanie (np. narzucanie terminu spotkania autorskiego, czy też odpowiedź do redaktora, który odrzucił jej ofertę współpracy) spowodowało, że przestawałam czuć do niej sympatię, chociaż muszę przyznać, że scena z kawą podbiła moje serce i nawet się przy niej uśmiechnęłam. Dawno nie czytałam niczego, co zostało napisane w formie dziennika, tak więc była to dla mnie naprawdę miła odmiana. Cała powieść jest na swój sposób bardzo urocza i szybko się ją pochłania. Jeżeli więc lubicie lekkie książki obyczajowe, to zachęcam do samodzielnego wyrobienia sobie zdania o tej pozycji. Będę czekać na kolejne powieści autorki żeby przekonać się, czy i jak zmieniło się jej pióro. (AMN, Laura ma tylko dwa marzenia i śmiało dąży do ich zrealizowania. Pragnie znaleźć miłość swojego życia i zostać sławną pisarką. No cóż, na razie nic jej z tego nie wychodzi. Na horyzoncie nie widać żadnego mężczyzny, a kolejne redakcje odmawiają przyjęcia jej do pracy. Jednak ona nie zamierza się poddawać, nawet kiedy pewien pan w bardzo niemiły sposób odmawia jej przyjęcia do pracy. Wręcz przeciwnie, zamierza mu odpisać w takim samym stylu, a w wolnym czasie (którego wcale jej nie brakuje) pisać dalej swoją własną książkę. Nadchodzi dzień, w którym udaje jej się znaleźć prace, która jest po części spełnieniem jej marzeń. Na dodatek na horyzoncie pojawia się ciekawy mężczyzna i to nie jeden. Czy Laura spełni swoje marzenia? Czy odnajdzie miłość? Czy zostanie pisarką? Książka, której nie da się przeczytać, zachowując powagę. Było w niej tyle śmiesznych momentów, że odradzam czytanie w nocy, kiedy inni śpią, wybuchów śmiechu po prostu nie dało się powstrzymać. To historia o spełnianiu marzeń, o miłości. Czyta się ją dość szybko, z ciekawością śledząc losy Laury. Bardzo spodobało mi się to, że poznajemy historię, Laury, a także czytamy fragmenty jej książki, które są na tyle długie, że bez problemu wiemy o co, w niej chodzi. Główną bohaterką jest kobieta z dość specyficznym podejściem do życia i muszę przyznać, że mnie się ono podobało. Laura nie poddaje się, pomimo niejednej porażki, próbuje dalej i to z podniesioną głową. „Szanowny Panie...” to książka, która znacząco poprawia humor. Mnie się podobała i z przyjemnością polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA (Mama, żona - KOBIETA, ( Lubię zapoznawać się z lekkimi pozycjami i z tego też powodu postanowiłam skusić się na tę lekturę. Jeżeli prezentujemy ją jako pozycję w ramach relaksu to w tej roli sprawdzi się doskonale. Nie jest ona za mądra, jednak nie o to w tym chodzi. ,,Szanowny Panie..." to utwór dość przewidywalny, jednak z drugiej strony bardzo wciągnęłam się w tę historię. Nie dość, że jest to dość obszerna pozycja dla miłośników takich książek to bardzo szybko udało mi się z nią zapoznać. Lekkie lektury zachęcają do sięgnięcia po inne tytuły, które pozwalają odpocząć po ciężkim dniu. Główną bohaterką jest kobieta, która początkowo nie pracuje, bierze w tajemnicy pieniądze od matki, mieszka z przyjaciółką i marzy o zostaniu pisarką. Podczas tworzenia zakłada swoją opaskę natchnienia i pisze powieść. Ma już zaplanowaną dokładną datę wieczoru autorskiego, a nie ma jeszcze wydanej książki. Po wysłaniu oferty redaktor odpisał, że jej pozycja jest infantylna i w ten sposób postanowili ze sobą korespondować z tytułowymi zwrotami. Czy po początkowym spięciu uda im się nawiązać nić porozumienia? Lektura nie wnosi nic do życia oprócz sporej dawki humoru, której każdy z nas potrzebuje. Miło spędziłam czas z tą pozycją i nie żałuję, że postanowiłam skusić się na ten tytuł. W związku z tym uważam, że jest to idealna propozycja dla osób, które lubią zaczytać się w takiej lekkiej powieści obyczajowej. Od początku wiadomo w jaki sposób się skończy jednak z ciekawością śledziłam dalsze perypetie głównych bohaterów, w tym pisarki Laury i redaktora Michała. (Paulina,
A może masz ochotę na „spaghetti”, „lasagne” lub „cappuccino”. Wszystkie te słowa pochodzą z Włoch, podobnie jak „piano”, „solo” lub „orkiestra”. Możesz też mieć zagranicznego przyjaciela, który czasem odbiera telefon, mówiąc „Ciao!”. Jak zapewne słusznie się domyślasz, Włosi uwielbiają używaćFelicita oto właśnie ta chwila, tak odmieniła nasFelicita taka jedna jedyna chwila co mija jużFelicita która w nas uderzyła wszystko zmieniła w cudFelicita, FelicitaFelicita obudziła mnie chwila świat otworzyła miFelicita bo wyrwała nas ona z ramion szarugi dniFelicita ta porwała nas chwila w niebo wrzuciła nasFelicita, FelicitaFelicita, ja szukałem gdzieś szczęścia bardzo daleko takFelicita, ono było tak blisko obok tak blisko mnieFelicita w jednej chwili tak nagle stało się jasne toFelicita,FelicitaSzczeście – ta chwila jest w nasLecz znaleźć ją w sobie ty musisz już samPrzeżyj tę chwilę, żyj niąTo FelicitaSzczeście – to chwila co trwa przez momentI mija, ucieka jak wiatrŁap więc tę chwilę i ceń,To FelicitaFelicita jak nas tutaj znalazła mury zburzyła w nasTa chwila- jak w jednej chwili znajomiw drugiej kochani takFelicita I twój głos w telefonie złączone dłonieTo felicitaFelicitaFelicita, byłaś kiedyś jak rzeka obca, daleka leczFelicita lecz gdy bieg swój zmieniłaś do mnie wróciłaś iFelicita znowu razem płyniemy chwilą złączeni toFelicita, felicitaSzczeście – ta chwila jest w nasLecz znaleźć ją w sobie Ty musisz już samPrzeżyj tę chwilę, żyj niąTo FelicitaSzczeście – to chwila co trwa przez momentI mija, ucieka jak wiatrŁap więc tę chwilę i ceń,To FelicitaSzczeście – ta chwila jest w nasLecz znaleźć ją w sobie Ty musisz już samPrzeżyj tę chwilę, żyj niąTo FelicitaSzczeście – to chwila co trwa przez momentI mija, ucieka jak wiatrŁap więc tę chwilę i ceń,To Felicita
Imprezować czy nie? Gdzie jest granica między zabawą huczną a tą dozwoloną? Czy w ogóle można się bawić? Takie pytania stawia sobie dziś coraz mniej mieszkańców Wrocławia. Wkrótce rozpocznie się Wielki Post. Czy potrafi my w tym czasie skupić się na sprawach duchowych? Przykazanie kościelne mówi jasno: „Zachować nakazane posty, a w okresach pokuty powstrzymać się od udziału w zabawach”. Jeśli spojrzymy na liczbę wrocławskich klubów proponujących zabawy ostatkowe, można odnieść wrażenie, że to jedno z najbardziej poważnie traktowanych przykazań. Praktyka okazuje się zupełnie inna, do tego stopnia, że rodzi się pytanie, czy ktoś się tym przykazaniem jeszcze dziś w ogóle przejmuje? Właściciele dyskotek w stolicy Dolnego Śląska zapewniają, że w okresie Wielkiego Postu wcale nie zmniejszają się im obroty i nie narzekają na brak klientów. Potańczyć przychodzi tyle samo ludzi jak choćby w karnawale. Fabio Cortese, właściciel wrocławskiego klubu „Felicita”, zaznacza, że oprócz wielu studentów z zagranicy korzystających z wymian międzyuczelnianych dużą grupę jego klientów stanowią Polacy. – Nie jest ważne, czy to Wielki Post czy nie. W weekendy zawsze w lokalu jest pełno ludzi – mówi. Właściciel klubu niespecjalnie musi się też reklamować lub zachęcać do odwiedzin w tym czasie właśnie jego pubu. W podobnym tonie wypowiada się menager klubu i restauracji „Il Gusto”. – Mniej gości odwiedza nas w styczniu i we wrześniu, a w pozostałe miesiące liczba ta jest na stałym, wysokim poziomie – mówi Julita Zabuska. Klientów i publiczność przyciągają do klubów również zespoły muzyczne. Lider wrocławskiej kapeli „Optimystic” Radosław Bąk zwraca uwagę, że grupa gra mniej koncertów w Wielkim Poście, ale jeśli się one odbywają, to traktowane są przez artystów tak samo jak w innych okresach roku. – Gramy zawsze na 100 procent, bo przecież muzyką staramy się przekazywać swoją energię naszym słuchaczom – mówi. Zaznacza jednak, że nie wyobraża sobie koncertowania w Wielkim Tygodniu i zapewnia, że ze swoim zespołem tego nie robi. – Akurat w tym roku szykujemy się do nagrania kolejnej płyty, więc w Wielkim Poście więcej czasu poświęcimy na próby – dodaje. Głosy bywalców pubów są podzielone. – Post nie jest dla mnie w ogóle przeszkodą w imprezowaniu – mówi Anna, studentka Uniwersytetu Wrocławskiego. Mimo że uważa się za osobę wierzącą, to nie zgadza się z niektórymi zasadami obowiązującymi w Kościele. Maciek z Politechniki Wrocławskiej nie ma nic przeciwko zabawie, ale stara się, by miała ona odpowiednią formę. – Spotykam się ze znajomymi, ale zwracam uwagę na to, by spotkania nie miały hucznego przebiegu – mówi. Rezygnacja z dyskotek jest dla niego jednym z wyrzeczeń i elementem przygotowań do Wielkiej Nocy. Ks. Jerzy Babiak, dyrektor Prywatnego Liceum Salezjańskiego, widzi tylko jedną drogę do ponownego zwrócenia uwagi na znaczenie Wielkiego Postu. – Trzeba jak najmocniej i najskuteczniej budzić świadomość duchową młodych i na nowo zafascynować ich Chrystusem – uważa. Drogą do tego mogą być porywające rekolekcje, ale też środki niekonwencjonalne. – Może warto zorganizować kampanię reklamową przypominającą, że człowiek to nie tylko ciało, ale i duch. A może trzeba w Wielkim Poście wejść do pubów, dyskotek i zacząć rozmawiać? – zastanawia się. Ciało bez ducha Ks. Jerzy Babiak, dyrektor prywatnego liceum salezjańskiego we Wrocławiu – Nieumiejętność rezygnacji z przyjemności w okresie wielkiego Postu jest wyraźnym znakiem dramatycznie szybko postępującego procesu laicyzacji młodego pokolenia Polaków. wartość wiary i życia duchowego tracą na znaczeniu, a „używanie tego świata” i życie „z dnia na dzień” zastępują wyższe duchowe aspiracje. Człowiek staje się powierzchowny i niestety do życia zaczyna mu nieraz wystarczać, oprócz pracy lub studiów, kawałek parkietu do tańca i szklanka piwa. «« | « | 1 | » | »»
Kiedy ręce otwarte dla innych na oścież, to felicita. Gdy cieszymy się życiem, nie bojąc niczego, to felicita, felicita. Felicita. To poduszka mięciutka i woda bieżąca, to felicita. Gdy pomagasz starszemu bo ręka jest drżąca, to felicita. To jest światło uśmiechu dla kogoś smutnego, to felicita, felicita. Felicita.
Russia is waging a disgraceful war on Ukraine. Stand With Ukraine! Wykonawca: Al Bano & Romina Power •Utwór wykonywany również przez: Anny Schilder Piosenka: Felicità •Album: Felicità (1982) Tłumaczenia: angielski #1, #2 ✕ tłumaczenie na polskipolski/włoski A A Szczęście 1. Szczęściem jest trzymać się za ręce idąc daleko Szczęściem jest Twoje niewinne spojrzenie pośród ludzi Szczęściem jest pozostać sobie bliskimi jak dzieci Szczęście, szczęście...2. Szczęściem jest puchowa poduszka, woda w rzece przepływająca Deszcz, który pada za firankami Szczęściem jest pogodzić się przy zgaszonych światłach Szczęście, szczęście...3. Szczęściem jest szklanka wina z kanapką Szczęściem jest zostawić Ci kartkę w szufladzie Szczęściem jest śpiewać na dwa głosy, jak bardzo mi się podobasz Szczęście, szczęścieRefren. Słyszysz, w powietrzu już jest Nasza miłosna piosenka Płynąca jak szczęśliwa myśl Czujesz, w powietrzu już jest Najgorętszy promień słońca Biegnący jak uśmiech szczęścia4. Szczęściem jest wieczór z niespodzianką, księżyc w pełni i grające radio Kartka z życzeniami pełna uczuć Szczęściem jest nieoczekiwana rozmowa telefoniczna Szczęście, szczęście5. Szczęściem jest plaża nocą, uderzająca fala Szczęściem jest ręka na sercu pełna miłości Szczęściem jest czekanie na świt, by zrobić to jeszcze raz Szczęście, szczęścieRefren. Słyszysz, w powietrzu już jest Nasza miłosna piosenka Płynąca jak szczęśliwa myśl Czujesz, w powietrzu już jest Najgorętszy promień słońca Biegnący jak uśmiech szczęścia Felicità ✕ Dodaj nowe tłumaczenie Złóż prośbę o przetłumaczenie Tłumaczenia utworu „Felicità” polski Guest Pomóż przetłumaczyć utwór „Felicità” Kolekcje zawierające "Felicità" Al Bano & Romina Power: Top 3 Idiomy z utworu „Felicità” Music Tales Read about music throughout history
Jak się czyta tekst piosenki "Bruno Mars - When i was your men" 2014-01-24 20:40:35; Jak się czyta tekst piosenki "The Way I Do" (w opisie tekst)? 2013-11-21 20:29:21; Jak się czyta tekst piosenki Shawn Mendes "there's nothing holdin me back" . . . 2018-02-22 23:09:54; Czy mógłby mi ktoś napisać cały tekst Eminema "not afraid" tak jak
"Kenczasty" czy "pięć ciastek" - takie wersje hitu MC Hammera "U can't touch this" obowiązywały w 1990 roku, gdy w rytm przeboju bujała się cała Polska. Ale to tylko jeden z wielu przykładów śpiewania zagranicznych piosenek po swojemu. Cztery lata temu pisałem o polskich piosenkach, których słowa zrozumieliśmy dopiero po latach. Czasami wychodziły z tego naprawdę niezłe kwiatki. Teraz przyszedł czas, żeby przyznać się do (nie)znajomości tekstów zagranicznych piosenek. Zacząłem się nad tym zastanawiać, bo mój niespełna trzyletni syn od kilku dni śpiewa z mamą fragmenty piosenek "One way ticket" w wykonaniu Boney M oraz "Yellow submarine" Beatlesów i uczy się co znaczą te słowa. Uświadomiłem sobie, że on nie będzie miał problemów ze zrozumieniem angielskich tekstów utworów, bo języka będzie uczył się pewnie już w przedszkolu. A zanim zacznie, rodzice trochę mu podpowiedzą. Z drugiej strony nie będzie miał takiej zabawy, jak pokolenie dzieciaków, dzisiaj blisko 40-latków, które śpiewało hity po swojemu, a potem odkrywało, jakie naprawdę słowa kryły się za ich zmyśleniami. Dziam, dziam to po angielsku...? Pierwsze skojarzenie z zagraniczną piosenką mam takie, że tarzam się po podłodze mieszkania w rytm akordów piosenki "The Final Countdown" zespołu Europe i w refrenie, zamiast odliczać z Joeyem Tempestem tytułowe "final countdown", drę się "dziam, dziam". Jest pewnie rok 1986, może 87, mam cztery lub pięć lat. Rodzice mnie nie poprawiają, bo jestem dzieckiem, no i sami też nie znają języka angielskiego. Takich hitów śpiewanych po swojemu zapewne każdy z nas ma bez liku. Tworzyliśmy nieistniejące słowa, rozwijaliśmy dźwiękonaśladownictwo. I każdy był pewien, że to jego wersja jest prawdziwa. Rok po piosence Europe wyszedł inny przebój, tym razem grupy U2 - "With or without you". Nie pamiętam go z tamtych czasów, ale przez dekady, mimo że jak byk widać, jaki jest tytuł, ja śpiewałem pod nosem, gdy słyszałem tę piosenkę w radiu, coś w stylu "we're going back to". Dopiero niedawno dotarło do mnie, jak to powinno brzmieć naprawdę. "Kenciasty" albo "pięć ciastek" - tak śpiewało się hit MC Hammera "U can't touch this" z 1990 lat później, będąc ze znajomymi na weekendowym wyjeździe za miastem, ktoś odkrył, że ma tę piosenkę na płycie CD. Ustawiliśmy odtwarzacz na ciągłe powtarzanie, trwało to kilka godzin. Po czasie stworzyły się dwa obozy - zwolenników i przeciwników tego pomysłu, a w pewnym momencie spór naprawdę się zaognił. Polskie słowo w piosence The Clash?Osobną kategorią i umiejętnością jest doszukiwanie się polskich słów w zagranicznych piosenkach. Nie pamiętam tego wiele, ale w piosence The Clash "Should I stay or should I go" jest taki fragment "Exactly whom I'm supposed to be", a ja tam słyszę nasze, swojskie słowo "mam". No sami posłuchajcie i powiedzcie. I to często tak działa, że jak sobie wbijesz do głowy, że coś usłyszałeś, to słyszysz to słowo i ciężko jest się przestawić. Ja do teraz słyszę tam "mam". W latach 90. na szkolnych dyskotekach i nie tylko tam, królowały zagraniczne piosenki taneczne. Jedną z takich była "We're going to Ibiza!" - Vengaboys. Wiadomo, Ibiza - wyspa, więc normalne, że w pewnym momencie jest taki fragment: "back to the island". Po latach znajoma przyznała mi się, że śpiewała tam zawsze "daktyliano". Co? Ano właśnie - odsyłam do akapitu o popisów zapewne znalazłbym więcej, ale z czasem poznałem teksty wielu utworów i dzisiaj zatarło mi się już w pamięci, jak brzmiały moje "oryginalne" wersje. La, la, la, la, "La bamba" i co dalej?No, ale przecież nie samymi angielskimi piosenkami żyje człowiek. Czy znajdą się śmiałkowie, którzy powiedzą, że w piosence "La Bamba" Los Lobos, albo "Macarena" Los del Rio nie zmyślali całych fragmentów i śpiewali dobrze tylko to, co widoczne jest w tytule każdego z przebojów? Stałym punktem niemal każdego wesela jest "Felicita" Ala Bano i Rominy Power. Założę się, że poza słowem tytułowym mało kto zna inne fragmenty tekstu tej piosenki, a jednak cały parkiet, wszystkie ciocie i wujkowie śpiewają znacznie więcej. Ciekawe co? Trójmiejski akcentNa koniec klasyk anglojęzyczny, chociaż polski i trójmiejski, czyli co można usłyszeć w utworze zespołu Behemoth "Decade of therion, którego liderem jest Adam "Nergal" Darski. A wasze uszy, co słyszały w znanych zagranicznych utworach?
Yt krilri dasynt tir ju apart enimor. heloł from di oder sajd. Aj mastłi kaled e tałzyn tajms tu tel ju. Ajm sory for ewryfynk dat ajw don. Bat łen aj kol ju newer sim tu bi hołm. Heloł from di autsajd. At last Aj ken sej dat ajw trajd tu tel ju. Aj sory for brejking jor hert. Bat yt dont meter.
8cwxLST. felicita tekst jak się czyta
